Zo begint het boek ‘The war of art’ van Steven Pressfield. Heb je ooit een loopband in huis gehaald en die laten verstoffen op zolder? Ooit voortijdig gestopt met een dieet, een yogacursus, een meditatieroutine?
En ik herken het. Vroeger in mijn sport en nu in mijn werk. Goede voornemens die ik heb bepaald, waar ik vol goede moed aan begonnen ben. In mijn achterhoofd wetende dat veel van die goede voornemens toch weer afzwakken.
Weerstand zorgt voor afleiding/uitstelgedrag
Het eerste deel bestaat uit ‘weerstand’. Er zijn veel verschillende soorten weerstand. Angst, maar ook succes zijn potentiële stoppers. Het tweede deel gaat over professionaliteit als antwoord. Het verschil tussen een goede schrijver en een wannabee schrijver is dat de goede schrijver weet dat het grootste probleem het starten met schrijven is en niet het schrijven zelf. Hij/zij heeft de discipline ontwikkeld om altijd te starten, aldus Pressfield in zijn boek.
Ook dat herken ik. Uitstelgedrag. Altijd wel een reden om uit te stellen. Er is altijd wel iets wat er nog even tussendoor kan. In de sport heb ik geleerd dat continuïteit van werk de basis van vooruitgang, van succes vormt. Elke dag weer opnieuw. Ik herinner me december 2003. Ik had een Olympisch kwalificatietoernooi. Ik was niet goed voorbereid. Ergens wist ik dat wel, maar toch hoopte dat ik ermee weg zou komen. Het was de weerstand om met de druk van iedere wedstrijd om te gaan. Die had ervoor gezorgd dat ik mezelf wijs had gemaakt dat als ik het allemaal niet zo belangrijk zou maken, ik dan minder druk zou voelen en dus meer kon winnen. Het lastige was dat dit best een tijd goed ging. Ik trainde minder en won meer.
Falen als belangrijke les
Maar niet op het moment dat ik echt graag wilde. Ik faalde jammerlijk. Zoals in de Rocky films ‘If you want it the most, there’s no easy way out’. Tegelijk realiseerde ik me dat ik nog graag nog een keer (ik was al twee keer geweest) wilde spelen op de Olympische Spelen. Ik had nog één kans, een wereld kwalificatietoernooi. Veel topspelers zouden daar deelnemen. Die hadden zich allemaal nog niet gekwalificeerd, bv door blessures. En maar twee plekken. Kleine kans.
Ik had 4 maanden de tijd. Het gekke was, dat direct nadat ik gefaald had ik plotseling weer wist wat wel en wat niet belangrijk was. Wat ik wel en wat ik niet moest doen. Die vier maanden werkte ik als de professional die in het boek beschreven wordt. En net als in het boek komt de magie vanzelf. Voor mij kwam die op het toernooi zelf. Iedereen had veel stress. Ik niet. Ik wist precies wat ik moest doen. Ik wist dat het heel moeilijk zou worden, maar dacht daar niet over na. Het lukte me het allerlaatste ticket te veroveren. Naast een fantastische moment van geluk van het halen van de kwalificatie was het voor mij vooral een levensles.
Leven als professional
Zet je doelen en werk vervolgens stoïcijns dag in dag uit als een professional. Precies zoals in The war of art wordt beschreven.
En dan is het mogelijk het ‘ongeleefde leven’ te leven. Waar zit jouw weerstand? Ik werd weer getriggered dat ik dat ook doe. Gelukkig weet ik dat stug doorgaan, werken als een professional je brengt waar je wilt zijn. Flink aan de slag dus weer!
Dus wel gewoon onder die koude douche vanochtend, ook al had ik daar ‘geen tijd’ voor.
https://www.bol.com/nl/nl/p/the-war-of-art/9300000041105040/?bltgh=t9D4Q2IB1u-trCgEyMRBJg.2_12.14.ProductTitle
Recente reacties