“๐๐๐ฉ, ๐ค๐ฎ๐ง ๐ฃ๐ข๐ฃ ๐ฆโ๐ง ๐ฏ๐จ๐๐ญ๐๐๐ฅ๐ฌ๐ก๐ข๐ซ๐ญ ๐๐ฏ๐๐ง ๐ข๐ง๐ฅ๐๐ฏ๐๐ซ๐๐ง?”
Afgelopen weekend hadden we thuis even stress. In de groepsapp kwam een bericht voorbij: het shirt van mijn zoon was nog niet ingeleverd โ het seizoen was voorbij.
Mijn zoon is 17. En ik ging er eigenlijk van uit dat dit soort dingen hij zelf regelde. Net als zich afmelden voor een training, het betalen van een uitje of het oppakken van een clubtaak. Maar dat blijkt niet zo te werken. Ouders regelen het. Alsof het vanzelfsprekend is.
En dan vraag ik me af: hoe leren jongeren ooit hun eigen zaken te regelen, als ouders het blijven overnemen? Is het eigenlijk wel zo fijn voor ze? Alles wordt gedaan, niks hoeft zelf, dus dat is lekker toch?. Voor ouders (mij dan) frustrerend. Maar voor de jongens ook helemaal niet leerzaam.
Dat doet me denken aan een gesprek dat ik vorige week had met Nicole Bevers-Wubbels, teamleider frontoffice bij de bibliotheek in Friesland. Zij werken met KEENplanning. Wat haar het meest opviel? De toegenomen hashtagzelfredzaamheid van haar team.
En โ verrassend genoeg โ hoe blij medewerkers daar zelf mee zijn.
Meer inzicht in de planning. Zelf ruilen. Zelf drukke of rustige periodes opvangen. Zelfs ziekte wordt relaxter ervaren, omdat het team weet: het wordt opgelost.
Niemand vraagt letterlijk: โ๐๐ฎ๐ง ๐ฃ๐ ๐จ๐ง๐ฌ ๐ณ๐๐ฅ๐๐ซ๐๐๐ณ๐๐ฆ๐๐ซ ๐ฆ๐๐ค๐๐ง
Maar als je het faciliteert, ontstaat er ruimte. En rust.
๐ Hoe doe jij dat op je werk?
Geef je alles uit handen, of help je je team groeien in zelfstandigheid?
En… waar worden mensen op de lange termijn echt gelukkiger van?
leiderschap teamontwikkeling KEENplanning persoonlijkeontwikkeling
